Калі дрэвы растуць з галавы
Вершы напісаныя трынаццаці-, чатырнаццаці-, пятнаццаці-, шаснаццаці-, сямнаццаці і (зусім трошку) васямнаццацігадовай дзяўчынкай. Самы шчыры ўзрост, калі асоба ўжо ёсьць, ужо закладзеная, ды адбываецца толькі яе развіццё. На вашых вачах.
На тонкай мяжы дзяцінства і даросласьці, якую аўтар не перасякае ніколі, — эквелібрыстыка думак і слоў — так у дзяцінстве мы любім хадзіць па высокім борціку, распрастаўшы рукі, нібы ловячы раўнавагу.
БЕС СЭРЦА
Паслухай мяне, паслухай!
З душы табе рвуцца ў вуха,
Праз вусны табе ў валасы —
Галасы.
Адтуль, з пустога пакою,
Дзе ў вочы сьвятло такое,
У вокны, схаваныя веямі,
Зьмеямі.
Там грае малы, схуднелы —
Зусім не хапае цела —
Паранены, хворы ўвесь —
Бес.
Ён сэрца свайго ня мае,
І ножка яго храмая,
І сумна яму бяз сэрца
Граць скерца.
А нехта яго просіць —
Нібы на руках носіць —
Падносіць нібы да акна:
«Трымай сваё сэрца, на!
Я даў табе сэрца ў сьвеце,
Глядзі: яно небам сьвеціць.
Ты бачыш сьвятло, ты бачыш?»
Бес плача.
Будьте первыми, кто оставит отзыв!