Музы і свінні

Калі раскруціць глобус і неадрыўна ўглядацца ў яго недзе паміж

пяцьдзясят другой і пяцьдзясят шостай паралелямі паўночнае

шыраты, то ўваччу рана ці позна акрэсліцца пяшчотна-

смарагдавы пяцікутнік, расквечаны камуфляжнымі плямкамі

пясочных узвышшаў, валошкавых азёраў і ўльтрамарынавых рэчак.

Сваімі абрысамі пяцікутнік нагадвае невялічкі кантынент,

прынесены ў Еўропу загадкавымі вятрамі і акуратна ўпісаны ў

самую яе сярэдзіну.

Калі павялічыць камуфляжны абшар і глянуць на яго

прымружаным вокам, то пры жаданні можна ўбачыць і

тамтэйшых насельнікаў. Гэта працавітыя гаспадары і шчаслівыя

халопы, сціплыя інтэлігенты і брутальныя гопнікі, цнатлівыя

каралеўны і недарагія прастытуткі. Ёсць яшчэ адстаўныя

партызаны, патрыятычныя пярэваратні, маркотныя музы і

калгасныя свінні.

Свінні і ўладараць на ўсім гэтым абшары: пішуць законы,

дбаюць пра прагрэс і, галоўнае — размяркоўваюць харч. Штодня да

ночваў з камбікормам дысцыплінавана шнуруецца ці не ўсё наяўнае

насельніцтва: гаспадары, гопнікі, партызаны, пярэваратні,

інтэлігенты, і нават каралеўны. Парадак у чэргах аб’ядноўвае

сэрцы і накіроўвае розумы амаль усіх свінскіх падданых, а для

некаторых нават замяняе імкненне да шчасця.

Але здараецца, што харчу на ўсіх не стае, і тады ў чэргах

нясмела прыгадваюць пра свабоду. Гэта імгненна руйнуе парадак,

бо свабоду кожны разумее па-свойму: гопнік — беспакарана ссаць у

пад’ездзе, прастытутка — адвольна падвышаць таксу, а

інтэлігент — з’едліва крытыкаваць аплылых кныроў.

Такі момант самы прыдатны для з’яўлення музаў, бо сытасць

не спрыяе росквіту мастацтваў. Прыўкрасныя паненкі

становяцца роўнааддалена ад пад’езда, бардэля і Акадэміі навук,

настройваюць залатыя кіфары і спяваюць узвышаныя гімны пра

годных ды адважных герояў. Прытым, некаторыя дзеўкі нават

спрабуюць уцягнуць несвядомых гледачоў у несанкцыяваны

карагод.

Людства хаўкае пашчэнкамі, нясмела таньчыць і спакваля

набліжаецца да катарсісу. Але ж у гэты момант з бліжэйшага

свінакомплекса прыбягаюць байцоўскія кабаны. Музам імгненна

выстаўляецца абвінавачанне ў падрыўной, злачыннай дзейнасці. У

падрыўной — таму што мастацтва прымушае глядзець на свет

іншымі вачыма. А ў злачыннай — бо правакуе жаданне гэты свет

змяніць. Музы спрабуюць давесці, што яны ўсяго толькі

законапаслухмяныя паэткі чыстае красы, але ж раз’юшаныя

кабаны адбіраюць у дзявуль кіфары, з асалодай лупцуюць іх дужымі

капытамі па налітых цыцках і валакуць злачынак да вязніцы.

Вятры разносяць па краі ўрыўкі пашкамутаных спеваў. Словы

пацеркамі абсыпаюцца долу. Але ж загадкавыя магнітныя

імпульсы, якія нябачна віруюць над гэтым краем, цудадзейна

складаюць з напаўзабытых словаў найноўшыя фразы, абзацы і

рыфмы. Толькі цяпер спалучэнні персанажаў, сітуацый і іерархій

фантасмагарычнае і выбуховае. Пазалота абсыпаецца з герояў, бы

луска з карасёў. На месцы зляцелых німбаў раптоўна

выторкваюцца д’ябльскія рогі, але ж і праз чорную звярыную

поўсць іншым разам прарастаюць карункавыя анёльскія крылцы.

Неўзабаве перакручаныя гісторыі становяцца гарадскім

фальклорам і нават набываюць легітымнасць нацыянальных

міфаў. Як і мае быць, гэтыя міфы існуюць незалежна ад музаў, а

ўжо ад свінняў — і пагатоў. З цягам часу міфы абрастаюць

падрабязнасцямі, набіраюцца глянцам і выпраўляюцца

шпацыраваць па свеце, бы вольналюбныя каты. І без тае сучаснае

міфалогіі немажліва зразумець насельнікаў камуфляванага

пяцікутніка, які называецца Беларуссю.

А тым больш — іх палюбіць.